Ik denk dat ieder pretparkenliefhebber wel eens te maken heeft gehad met de chaggrin die voortkomt aan de hele dag rondbanjeren in het luilekkerland. Vooral als je kinderen hebt, maar ook zonder kinderen, kan je na een dagje "pretparken" geweld behoorlijk gevloerd zijn en dan is je begrip voor de medemens op een laagtepunt.
Dit zal ook het geval geweest zijn bij de mijnheer die vorige week de buschauffeur van de Disney bus vanuit Hollywood studios heeft aangevallen. Misschien was deze mijnheer van nature al een wat opvliegerig tiepje, want het gemiddelde mens kan zich wel beheersen als de irritatie hoog ligt. De mijnheer was fout, zijn gedrag is niet te vergoeilijken. Vooral niet omdat mijnheer de "ik word gediscrimineerd kaart" omhoog haalde. Niet dat ik het racisme in Amerika wil bagataliseren, want het is daar een stuk sterker dan hier. Mensen die niet willen vliegen met potentiele terroristen omdat ze een allochtoon kleurtje hebben. Het is allemaal te triest voor woorden die uit de kluiten gerukte paranoia. En vooral Amerikanen zijn hier erg goed in. Maar mijn instinct zegt me dat dat nu niet het geval is geweest. Ten eerste had de buschauffeur zelf een donker tintje, niet dat dat betekent dat je dan niet racistisch kan zijn trouwens. En ten tweede lijkt het me dat Disney heel streng tegen dit soort dingen is. Disney heeft echt mensen van de hele wereld die speciaal worden "geimporteerd" om toch een beetje dat internationale gevoel aan the world te geven. Het lijkt me dan erg stug dat de cast members mensen gaan jennen zodat ze agressief gedrag gaan tonen.
De buschauffeur klonk trouwens ook redelijk in zijn betoog; de bus was overvol en hij wilde geen mensen met kleine kinderen in de bus laten, voor in het geval dat de kindertjes in de verdrukking zouden komen. Klinkt logisch als je het mij zegt en ook best verantwoord. Leuk is natuurlijk anders, ik weet zelf hoe frustrerend het lange disney wachten kan zijn en als je dan dat plekje in de bus waar je zo lang op hebt moeten wachten aan je neus voorbij ziet gaan... ja ik zou ook gefrustreerd en boos zijn. Ik vermoed ook dat de buschauffeur ook niet duidelijk heeft gecommuniceerd wat zijn beweegredenen waren. Dus ik geef de mijnheer geen ongelijk dat hij uit zijn slof schoot. Dat hij daarbij met zijn kind gegooid schijnt te hebben, ja dat gaat een beetje boven mijn pet. Maar goed, ik was er niet bij en ik heb alleen van horen zeggen.
Het deed me wel denken aan de keer dat mijn moeder en ik een keer terug gingen met de bus, vorig jaar naar Animal Kingdom Lodge. Het was echt een drama. Er waren niet zo veel bussen en we moesten per bus ongeveer 15 a 20 minuten wachten tot de volgende. Nu zou dat geen ramp zijn als we gelijk in de volgende bus hadden gepast, maar dit was niet het geval. Ik denk dat we een bus of 4 / 5 hebben moeten wachten. Daar stonden we, doodmoe en met blaren op onze voeten. Midden in de nacht en maar wachten en maar wachten, en dat was wel het laatste waar we zin in hadden.
Mijn grote frustratie lag ook dat er een aantal mensen in van die electrische karretjes naar binnen werden geloodst. Ten eerste kregen ze voorrang, al kwamen ze veel later aan dan wij en ten tweede duurde het uren voordat ze de personen met het karretje naar binnen hadden gehesen. Er was in een geval een enorm dikke dame die gewoon op haar karretje bleef zitten, terwijl de chauffeur die de zeventig toch echt al dik voorbij was, samen met een collega zijn uiterste best deed het mens naar binnen te krijgen. Het was echt een belachelijk gezicht.
Sowieso ben ik niet echt "openminded" over die electische karretjes. Ik heb nu zo vaak iemand gewoon zonder moeite op zien staan en rond zien lopen uit zo'n ding dat het me lichtelijk frustreerde. Niet dat ik niet geloof dat ze het karretje nodig hebben ofzo. Veel mensen waren zo dik dat ik me voor kan stellen dat je dit gewicht niet de hele dag mee kan tillen. Maar dan nog, dat betekent niet dat ik vind dat je dan maar recht op voorrang hebt. Als je nou ziek bent vind ik dit een ander verhaal, maar omdat je gewoon te dik bent of wat voor een lullige reden dan ook... nee, dan ga je maar lekker net als wij in de rij staan. Sterker nog, jij kan lekker blijven zitten, dus wat zeur je. Ik stond daar met de blaren tot onder mijn oksels in de rij te creperen terwijl anderen zo fit als een hoentje kwamen aanrijden. Werd daar soms een beetje giftig van.
Ik vind dat ik bijzonder veel tolerantie kan opbrengen voor mijn medemens. Maar de mensen in karretjes... nee, daar heb ik toch wat minder begrip voor. Dan voel ik me toch even net als die boze man die de buschauffeur aanvloog. Natuurlijk zou ik ze nooit echt aanvliegen, want als redelijk en ruimdenkend mens kan ik me heel goed inhouden. Maar mentaal heb ik toch menig keer meegedaan aan het olympische "karretjes slingeren"
De cadeautjes voor Elora zijn inmiddels ingepakt en ik ben als een gek aan het bedenken hoe we ze in ingepakte staat mee gaan nemen in de handbagage. Elora krijgt haar trunky mee, wat altijd een groot succes is bij de niet-Engelse medepassagiers. De Engelsen kijken er niet van op want in London word je doodgegooid met de trunkies in allerlei kleuren. Ik ben erg blij met de trunky, al vind ik hem fijner als speelgoed en rijtuig dan ik hem als daadwerkelijke koffer vind. Hij is namelijk wat lastig te openen en er past ook niet bar veel in. 
Maar goed, dat maakt het feit dat Elora er op kan zitten en voortgetrokken kan worden helemaal weer goed. En ook dat onze dochter uren zoet kan zijn met het "uitlaten" van haar koffer is zeker niet vervelend. Verder is trunky ook een prettige voetensteun.
Zo heeft mijn beautycase ook zijn voor en nadelen hoor. Het voordeel is dat hij lekker overzichtelijk kan worden ingepakt, een fijne voetsteun is en de dingen er vaak ook netjes in een geheel weer uitkomen. Vooral fijn als je extra fragile kerstversiering in je handbagage meesmokkeld. Ook tijdens de vakantie is de beautycase een fijne plek voor mijn makeup, al mag ik die helaas niet meer geheel tijdens de reis in mijn handbagage vervoeren uit angst dat ik misschien wel exploderende lipglos bij me heb. Tegelijkertijd is de beautiyase zwaar en nu niet bepaald makkelijk te dragen. Tja, je kan niet alles hebben, dus we doen maar van allerlei verschillende dingen meenemen: rugzak voor de ruimte, beautycase for the belangrijke documenten (kan immers ook op slot) en de trunky voor het plezier.
In gedachten struin ik al door de mall op zoek naar leuke en interessante dingen waar we 's middags even wat gaan lunchen in de foodcourt. De kerstwinkeltjes zullen ook dit jaar weer door ons worden bezocht om onze belachelijke kerstversieringscollectie uit te breiden. Het heeft ook erg indruk op Elora gemaakt, want ze wil ook zo graag kerstversiering voor "grote mensen" in haar eigen boompje. Ik zal haar maar niet vertellen dat haar mo
eder last heeft van het Peter Pan syndroom en dat je boom volhangen met allemaal grappige poppetjes en andere dingen niet bepaald is wat veel "grote mensen" doen. Ik voorzie ook drama dit jaar met de kerstboom, waarbij Elora stiekem poppetjes uit mijn boom zal pikken om in haar boom te hangen en ik ben erg bang dat er misschien wel iets zal sneuvelen. Ik weet hoe onvoorzichtig mijn kind kan zijn en hoe sneaky ze is als ze echt iets wil. Dus ik houd mijn hart een beetje vast. Met Elora hebben we afgesproken dat ook zij dit jaar zelf weer iets mag uitkiezen voor in haar boom. We zullen het zien.
Nog iets minder dan 8 weken te gaan... en ik leef er enorm naar toe. Mijn "foodhitlist" is al gemaakt. Vorig jaar zijn we zo veel dingen vergeten te proeven die ik van te voren had willen proeven, dat we het dit jaar maar als een grapje hebben opgeschreven. Zo wil ik beslist een keer een lapu lapu (drankje) geproefd hebben en ben ik toch echt benieuwd hoe butterbeer nu daadwerkelijk smaakt! Of een butterfinger cupcake!