13 December (dag 14)

Oh wat hadden wij een spijt vannacht dat we gisteren er op uit zijn geweest (Is eigenlijk niet waar hoor, we hebben gisteren genoten en dat is toch maar mooi weer meegenomen en Elora had gisteren echt nergens meer last van). Elora begon rond middernacht met spugen en diarree. Steeds meer lakens verloren de strijd en uiteindelijk hebben Daan en Elora onder de dekens van mijn bed gelegen en ik onder het sprei. Het was echt een ramp. Als een geknakt vogeltje werd ze vanochtend wakker en ze is zo zielig. Het arme kind baalt ook als een stekker dat ze niet naar de pretparken kan vandaag.


Elora is nog erg aan het spugen en ze houdt niets binnen. Als moeder voel je je dan zo machteloos.

Mijn internet loop ergens in de ochtend af, dus ik laat de volgende keer dat we internet hebben wel weten hoe het is afgelopen O.o

Het is nu 10:00 en Elora begint weer een klein beetje op te knappen. Ze is nog steeds een klein wit zombietje om te zien, maar ze praat al weer een beetje en wil drinken en zelfs al hapjes eten. We doen het rustig aan. Stiekem hoop ik dat het zo’n 1 dag virusje is. Ze wil graag dat ik lekker naast haar kom liggen en voor haar ga voorlezen. Daan gaat zo naar de giftshop om een leuk prinsessenboek te gaan kopen wat ik kan voorlezen. Als je ziek bent mag je nog wel een beetje verwend worden. Ze is wel aandoenlijk zo.

Om 13:30 zijn we allemaal de kamer zat. Elora verzekerd ons dat het beter met haar gaat en ze heeft inderdaad niet meer gespuugd. Toch maken we ons een beetje zorgen over haar ontlasting en halen we voor de zekerheid wat luiers. Dat is gek, mijn kind een luier aan doen, want ze is al dik 1 ½ jaar zindelijk. Toch is het voor de veiligheid, want Elora hoef maar te hurken en het kan al mis gaan. En een ongelukje zit in een klein… windje in dit geval. Dus gaan we op pad, maar niet te ver.

Buiten is het koud, belachelijk koud. Het vriest hier en ik loop als een soort reuze marshmellow rond met 5 lagen en nog heb ik het koud. Wat een ellende is dit zeg. Het weer zit ons niet mee deze vakantie. We blijven dan ook erg bleekjes. Er is wel zon, maar die wind… die is zo koud dat ik er letterlijk hoofdpijn van krijg. Elora en ik zijn niet gebouwd voor de kou en we vinden het vreselijk. Zelfs Daan die meestal toch tegen een stootje kan vindt het niet leuk meer.

Onderweg komen we de armedillo weer tegen. Omdat er niemand achter ons zit, stopt Daan de auto even zodat Elora hem ook kan zien. We hebben hem Arnie genoemd. Elora zei enthousiast: Nu weet ik ook hoe een Armedillo eruit ziet.

We komen bij de outlet mall aan (niet de Premium Outlet, dit is weer een andere) waar we op boeken jacht gaan. Met een leuke stapel lopen we tevreden weer naar buiten. De luiers hebben hun werk gedaan, want Elora heeft inderdaad een klein ongelukje. Tegen de avond lijkt er niets meer aan de hand en omdat Elora het vervelend vindt, trekken we haar weer gewoon een onderbroek aan. We zijn allemaal wel blij dat we er even uit zijn gegaan.

’s Avonds besluiten we te gaan eten bij de Red Lobster. Elora eet niet veel en dat laten we ook maar zo. We maken ons nog steeds zorgen over haar buikje, maar ze is weer helemaal vrolijk en hyper en we willen niet de hele avond met haar op de kamer gaan zitten, ze moet haar energie kwijt. Gek hoe het kind van het ene moment een zombie, het andere moment gewoon weer vrolijk en actief kan zijn. Red Lobster is aardig, maar niet om over naar huis te schrijven (wat ik nu overigens wel doe *grijns*) De service was echt slecht. We voelden ons weer even thuis in Nederland, waar een chagrijnige ober zijn best deed om ons zoveel mogelijk te negeren (niet dat alle service thuis zo is hoor *bloos* maar service is weer een ding waar wij de Amerikanen toch een stuk beter in vinden over het algemeen) We hebben toch maar braaf een fooi achter gelaten, maar het ging niet van harte en we hebben niet meer dan nodig gegeven, wat we normaal wel doen. Volgens mij zijn wij ook in de minderheid als mensen die bij de diningplan fooi geven in Disney, als we zien hoe dankbaar daar op wordt gereageerd en hoe de obers vaak verbaasd kijken als we zeggen dat we een fooi willen achterlaten.

Na de Red Lobster gaan we naar huis. Het is nog vroeg (18:15) als we thuis aankomen, maar we besluiten er een vroege avond van te maken. Elora gaat nog lekker even spelen in bad en om 19:00 ligt ze lekker in bed, klaar voor de nacht. Ik lees nog wat verhaaltjes voor uit de nieuwe boeken die we samen in de boekenwinkel hebben uitgezocht.

Ik ben zelf in een reuze spannend boek (Fablehaven) bezig en besluit het uit te lezen. Rond 23:00 gaan voor mij ook de lichtjes uit.