2 december (dag 3)

Vanochtend waren we niet bepaald een welgeoliede machine. Dat waren we gisterenavond al niet meer. Elora was moeilijk wakker te krijgen en toen we in de auto naar de Wal Mart gingen, viel ze spontaan weer in slaap. Ze was zo moe. De Walmart was trouwens wel heel indrukwekkend, wat een enorm gebouw zeg. We gingen er naar toe met een doel. Het is namelijk zo dat ons autostoeltje niet is aangekomen met de rest van onze bagage in Orlando. Ik vond het dus erg belangrijk om even een stoeltje te kopen want 10 dollar per dag werd me een beetje te gortig om er een te huren (plus dat we nu thuis geen stoeltje meer hebben) Missie geslaagd en we zijn na de Walmart nog even langs de Wendy’s gereden om lekker een hamburger te kunnen verorberen. Niet heel bijzonder trouwens, weinig keuze, dus ik snap de ophef niet helemaal.

Eenmaal thuis kon Elora bijna weer niet slapen, maar gelukkig was ze binnen 30 minuten vertrokken. Ik heb een beetje een rare nacht gehad. Je kan je buren hier wel een stuk beter horen dan in het vorige hotel.

Om 4:30 besloot ik dat ik toch niet meer kon slapen, maar ik heb me nog even rustig gehouden tot ik Jut en Jul ook hoorde bewegen. Om 5:30 was de hele familie wakker en ik probeerde ons toch een beetje rustig aan te sporen om iets te gaan doen. Onze ADR bij Cape May Cafe was om 7:30, en er wordt geadviseerd een uur van te voren te vertrekken. Nu nemen we dat wel met een licht korreltje zout, maar ik baalde stiekem behoorlijk toen we 20 minuten voor onze ADR vertrokken. Een tikkeltje gespannen zat ik in de auto en Daan en ik waren het niet helemaal eens naar welk resort we nu moesten gaan en welke kant we op moesten. Daan reed, dus hij kreeg gelijk… tot mijn ontzet kwam ik er achter dat ik dus toch gelijk had en als razende roeltje moesten we weer de andere kant op racen. Tot overmaat van ramp nam Daan een verkeerde afslag en toen moest hij beloven dat hij naar mijn instinct ging luisteren. Gelukkig kwamen we nog 2 minuten voor de ADR tijd aankarren en liep alles met een sisser af. Het was lekker rustig, maar we merkten al dat deze characters niet heel gezellig waren. Er waren er maar 3 en deze kwamen heel erg snel langs. De handtekeningen fabriek was geopend.

Het eten was zalig, maar ik heb Elora wel eens leuker op characters zien reageren. Niet dat ze niet leuk deed, maar ze was meer geïnteresseerd in kleuren. Misschien toch iets te verwend ons kind, wat characters betreft. Nu moet ik zeggen dat Goofy, Minnie en Donald niet onze favorieten zijn. Toch was het leuk om te doen, maar ik denk niet dat we heel snel weer naar Cape May voor ontbijt zullen gaan. Onze serveerster, die ergens in het bronzen tijdperk was geboren, was wel echt een schat. Wat was dat mens enthousiast.

Eigenlijk stond vandaag de mall op de planning, maar we hebben het een dagje verzet. Ik had zo’n vermoeden dat er mogen niet zo veel van Universal Studios zou komen omdat we pas laat gaan ontbijten. We zagen gisteren het verschil in drukte tussen ochtend en middag en besloten dus Universal vandaag te doen. Een goede keuze want het was heerlijk rustig.

De ochtend begon koud, heel erg koud. Truien en jassen waren niet genoeg om de kou buiten te sluiten. Natuurlijk waren een aantal dingen tot 11:00 gesloten, maar dat wisten we dit keer al. Het was leuk en we hebben veel gezien. Elora was weer een ware heldin. Men in Black, Jaws, alles was leuk en Elora genoot overal van. Alleen the Simpsons ride vond ze eng (nou vraag ik je) maar zelfs daar wilde ze nog een keer in. Vooral het E.T. ritje vond ze geweldig, ze gaf E.T. ook handkusjes toen we voorbij zoefden.

Toen we naar de uitgang liepen zagen we ook nog even Diego, een van Elora’s favoriete characters.

Nu zitten we op de kamer en gaan we zo even een uurtje rusten. Elora moet even slapen want om 18:50 hebben we een ADR bij de Whispering Canyon cafe. Ik heb er zin in en hoop dat het net zo lekker is als vorig jaar.

De Whispering Canyon Cafe was echt weer een ervaring, veel chaotischer dan vorig jaar. Elora was moe en ook echt heel moe, dus daar zat niet veel leven in. Ik ben van haar gewend dat ze altijd het hoogste woord heeft en overal enthousiast aan mee doet. Nu zat ze er maar een beetje bij en was ze heel erg lief bezig met tekenen en kleuren, maar verder was ze een beetje stilletjes. Jammer, want dit is nou net een restaurant waar je dus lekker wild mag zijn. Toen de pony races kwamen, was ons kind weer zonder paard… net als vorig jaar. Dit keer vond ze het dus niet ‘okay’ en kreeg ik een verbouwereerd kind voor me. Gelukkig was er een groter jongetje die zijn paard wel aan het kleine meisje wilde afstaan en dat vond ik zo lief. Toen kwam er een nog grotere jongen en die had ook een paard, dus iedereen was blij. Elora ging eerst vrolijk op pad, tot ze zich had bezeerd met paard. Als ons kind moe is, is ze ook wat kleinzeriger (daar kwamen we later die avond ook achter) Elora huilt normaal niet zo snel als ze pijn heeft, maar de vermoeidheid zorgt toch voor een paar tranen.

Elora kon wel erg lachen om het “ketchup debacle”. Als je in de WCC om de ketchup vraagt krijg je alle ketchup uit het hele restaurant. Als iemand anders dan om ketchup vraagt moet jij weer alle flessen naar de volgende tafel brengen. Het was een dolle boel en we hadden een stuk of 12 flessen ketchup op onze tafel, die we ook gelijk weer naar de volgende tafel moesten brengen. Elora liet natuurlijk haar flessen vallen, dus de hele boel zat onder de ketchup.

Er viel bij ons sowieso veel die avond. Milkshakes, messen, vorken, lepels, servetjes, eten, kleurkrijtjes, kleurplaten, alles viel wel een keer op de grond. Zelfs Elora viel van haar stoel af (ja ja, vermoeidheid) Ik zei schaapachtig tegen de buurman die ons verbaasd zat aan te kijken: “Well, we dropped everything else”. Hij keek me aan of ik gek was geworden.

Het was wel echt supergezellig en een compleet gekkenhuis. Toen we naar huis gingen viel Elora keihard op haar knieen. In de eerste instantie viel het mee, tot we in de auto zaten en ze het bloed zag. Ik heb Elora nog nooit zo hard horen schreeuwen (en ze heeft echt wel ergere dingen gehad) Het was zo erg dat ik er op een gegeven moment gewoon een beetje boos van werd want ik hoorde aan haar huilen dat het aanstelleritis was. We hebben haar knie bepleisterd met prinsessen en hebben haar daarna in bed gelegd. Het was ook wel weer laat geworden en morgen gaan we echt wat rustiger aan doen.