Momenteel zitten we ongeveer 6 uur in onze vlucht naar Orlando. De vlucht was wat vertraagd omdat de portable entertainment systemen niet op tijd aan boord waren en toen ze er wel waren, bleken de batterijen er niet te zijn. De plaatsen vielen stiekem een beetje tegen. Ik had de voorste plekken gereserveerd en al was er zeeën van beenruimte, je zat zo dicht bij het gordijntje van het middenpad dat het leek alsof de stewardessen over ons heen wilden walsen als ze voorbij kwamen. Gelukkig voor ons was de vlucht maar half vol en konden we twee rijen naar achteren verhuizen. Een stuk minder beenruimte, want die comfortclass slaat echt nergens op, maar wel echt een gevoel van een privé plekje.
Voor ons in het vliegtuig zit een klein druk meisje waar Elora helemaal weg van is. Ik geloof dat de ouders het ook leuk vinden dat Elora interesse heeft in hun kleine meisje, want als Elora met haar speelt is ze een stuk rustiger en minder gillerig en huilerig. Ik ben vertederd hoe mijn dochter met zo’n ukkie omgaat, ze is zo teder en geduldig en bijzonder lief.
Tijdens het opstijgen is Elora in slaap gevallen en ze heeft lekker twee uurtjes liggen pitten. Daarna was de rust over voor ons, al gedraagt ons kind zich echt voorbeeldig! Maar ja, stil zitten, dat is er niet bij met onze draaikont, dus echt ontspannen zitten is het niet. Daan kijkt de films die we al in de bioscoop hebben gezien omdat het aanbod niet spectaculair is. Ik ben wat avontuurlijker en heb (met een beetje voorspoelen) Knight and Day gekeken (die ik niet heel bijzonder en een beetje TE overdreven vond), Twilight 3 geloof ik (met heel veel doorspoelen want het blijft me toch niet zo trekken, wilde het een kans geven omdat ik boek 1 en 2 gelezen heb, maar vind het toch echt niets en geef het op met deze serie) en Flipped (vond ik nog het aardigst, maar heb je hem niet gezien, heb je niets gemist)
Het speelgoed dat we voor Elora hebben gekocht is een groot succes. Ze speelt er erg lief mee, al lijkt ze verslaafd aan het openen van cadeautjes. We hebben weinig boze buien gehad, en dat voor een kind dat toch niet heel veel geslapen heeft deze week en waarvoor het nu 22:00 nederlandse tijd is. Ik ben echt heel blij met haar, ze is mijn lieve kleine zonnestraaltje. Ik merk ook dat de mensen om ons heen haar leuk vinden en ze maakt met iedereen een praatje.
Daan en ik zijn gesloopt, want het was vroeg vanochtend. Ik merk ook dat ik weer een beetje aan mijn tax ben met de reis, 6 uur gaat goed, daarna begin ik krakkemikkig te worden.
Volgens mede passagiers moeten we toch onze koffers weer afgeven op de airport, vorige keer hebben we dit niet gedaan en als het niet hoeft, wil ik dit ook niet. De eerste keer is niet echt bevallen. Maar ja we zien het over een uur of 3 wel!
Ik ben benieuwd naar het hotel en ik hoop dat de magic express dit jaar wat sneller is. We gaan naar een wat groter resort, dus ik hoop het. Nog even en dan zijn we er dan echt, zelfs nu ik in het vliegtuig zit, voelt het onwerkelijk. Florida… here we come!!
^^^^
Het is een lange vlucht en de landingstijd blijkt toch iets later dan het bordje zegt. Het laatste uur doen we ons best om Elora wakker te houden, want het heeft geen zin als ze nu gaat slapen. Ze is moe en zit ingezakt in haar stoel. We kopen haar om met cadeautjes, spelen met haar, zingen met haar en kietelen haar om maar wakker te blijven… en…. Het lukt. Het kleine meisje in de stoelen schuin voor ons is de laatste tien minuten in slaap gevallen. Het is ineens erg rustig voor in het vliegtuig. En dan begint de hele poppenkast nog.
Eerst op de koffers wachten en dit jaar worden ze gewoon weer ingenomen door de gemene mensen van security. Erger nog, we moeten WEER door de scanner. Even ergeren we ons aan die bekrompen Amerikanen die duidelijk eigen krakkemikkige scanners verkiezen over de geweldige Nederlandse technologie. Wat denken die mensen wel? Maar goed, we slikken ons gemopper in en wachten onze koffers braaf op in Terminal A, wetende dat we straks weer terug naar Terminal B moeten voor de Disney Express. De koffers zijn snel dit keer en ik word aan gesproken door een van onze medepassagiers die naast ons zaten in het vliegtuig.
“Mijn complimenten voor jullie dochter, zeg”, vertelt de aardige mevrouw me, “Wat heeft dat kind zich voorbeeldig gedragen”. Ik voel me groeien, want als moeder doet dat altijd goed om te horen. Ik mopper wel op Elora, maar eigenlijk heb ik niets te klagen, we hebben echt een bijzonder lief kind. De mevrouw doet er nog een schepje boven op en ik ga bijna blozen. Ze vertelt ons dat ze het fijn vindt om te zien dat er nog “jonge mensen zijn die streng zijn in de opvoeding”. Ja streng zijn we, maar wel rechtvaardig en volgens mij zijn we ook heel gezellig met ons kind. Daan en ik zijn namelijk zelf net twee grote kinderen dus we spelen graag met ons kind en doen veel leuke dingen met haar, maar we hebben ook hoge verwachtingen van onze driejarige dochter. Ze moet goed luisteren en zich gedragen en niet voor niets gaan huilen. Onze dochter heeft zich deze reis als een ware held gedragen.
Het gaat allemaal redelijk vlot en anderhalf uur na onze landing verlaten wij het vliegveld. Dat is wel anders dan vorig jaar, waar we 4 uur zoet zijn gehouden met koffer perikelen en niet zo magical express drama’s. Dit jaar zijn we zo weg en voor we het weten staan we, stoned van vermoeidheid, voor het Pop Century resort. Even moeten we slikken dat dit toch niet de Animal Kingdom Lodge is. Het is echt gaaf, maar het mist het gevoel van “thuis”, dit is meer het gevoel van ”appartement”.
Na even gezocht te hebben kunnen we onze koffers bij kamer 112 afzetten. Een leuke kamer en lekker ruim, maar er is geen kinderbedje en als we er een willen moeten we 17 dollar per nacht betalen. Daan kan het beste met Elora slapen, dus Daan is de Sjaak. Misschien kopen we deze vakantie nog een luchtbed ofzo, dan kan Elora daar op slapen.
We hebben reuze honger, voor ons voelt het alsof het 3:00 in de nacht is en Elora is nog steeds dapper wakker en super lief. Al begint ze een beetje op charlie chaplin te lijken en loopt ze in haar vermoeidheid echt overal tegen op en valt ze over haar eigen voeten. Daar komen zo nu en dan wat traantjes van. Maar ze blijft maar doorgaan.
Om 21:30 lokale tijd (dat is dus 3:30 Nederlandse tijd) liggen we in bed en Elora is gelijk weg. Ik begin om 1:00 al met spoken maar weet telkens even in slaap te vallen tot 4:00. Om 5:00 zijn we allemaal wakker… ons Amerikaanse avontuur kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten